Ο εμφύλιος που υποδαυλίζεται ακόμη μία φορά ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μου θυμίζει εκείνα τα σαχλά ανέκδοτα με τις ξανθιές. Απ’ το στερεότυπο της χαζής ξανθιάς και της καπάτσας μελαχρινής, οι μόνες που τα κατάφεραν να ξεφύγουν, είναι οι φαλακρές, που μπορεί να μην ανταποκρίνονται στο θηλυκό στερεότυπο, ωστόσο είναι αρκετά έξυπνες ώστε να μην ασχολούνται με…τρίχες.
Το δίλημμα φυσικά, είναι πλαστό. Κρατικές υπηρεσίες χωρίς υγιείς επιχειρηματικές επενδύσεις και φραγμό στην ρεμούλα δεν μπορούν να συντηρηθούν παρά μονάχα με δανεικά. Και ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς την εποικοδομητική καθοδήγηση και στήριξη του κράτους είναι καταδικασμένη να αναζητήσει άλλες πατρίδες.
Για τους δυτικοευρωπαίους, η συρρίκνωση του δημοσίου τους είναι μια ιστορία συνδεδεμένη με την παγκοσμιοποίηση. Ήδη, από τη δεκαετία του 70 στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία ( με τη Θάτσερ ), οι προσπάθειες περιορισμού του κράτους σε συνάρτηση με το πνεύμα του νεο-φιλελευθερισμού, επέφεραν μείωση των κοινωνικών παροχών.
Στις αρχές του 2000, ο Νόαμ Τσόμσκι κατήγγειλε τους Κλίντον και Μπλερ ότι βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο με τους διευθύνοντες στις μεγάλες επιχειρήσεις και ότι δρούσαν κατά του κοινού συμφέροντος. Έχει γίνει αισθητό και στον πιο απομονωμένο κάτοικο αυτού του πλανήτη, ότι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πιέζουν παγκοσμίως για να εξασθενίσουν το κράτος και να το αντικαταστήσουν με το καθεστώς της Εταιρικής Εμποροκρατίας ( ή Στελεχοκρατίας ).
Στην Ελλάδα όμως, τα ξέρουμε αυτά, γιατί…εμείς τα εφηύραμε. Γνωρίζουμε από τα γεννοφάσκια μας ότι οι έννοιες «δημόσιο» και «γενικό» συμφέρον δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Ξέρουμε ότι οι λαοπλάνοι χρησιμοποιούν τη λέξη «δημόσιο συμφέρον» ή «εθνικό συμφέρον» ενίοτε για να καλύψουν τις τεράστιες αδικίες που γίνονται εις βάρος ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Αλλά βέβαια, ο Τσόμσκι μιλούσε για κράτη…
Μια σύντομη ματιά στο παρελθόν: το 1881 ο Χαρίλαος Τρικούπης προσπάθησε να πατάξει τους καταχραστές του δημοσίου που έκαναν συνεταιρισμούς με τους κομματάρχες και τους ληστές των ορέων. Απέτυχε. Όταν έχασε τις εκλογές από τον Δεληγιάννη, ο τελευταίος ξεκίνησε ένα άνευ προηγουμένου δανεισμό του κράτους για να ταΐσει τους χαραμοφάηδες που διόριζε αβέρτα στο δημόσιο, πράγμα που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία και στην περίφημη ρήση του Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» Αν κάτι έχει αλλάξει από τότε, ενημερώστε με…
Το ελληνικό κράτος δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο από ένα τσιφλίκι που το διαχειρίζονταν παράσιτα και σπεσιαλίστες της αρπαχτής. Τώρα που το μαγαζάκι του τρόμου φαλίρισε για μία ακόμη φορά, το μόνο που απομένει είναι να πωληθεί για οικοδομικά υλικά – απομεινάρια της “μπίζνας” ανάμεσα σε ένα φαύλο κομμάτι του δημοσίου με ένα αντίστοιχα φαύλο κομμάτι ιδιωτών, μία συμμορία δηλ. που εκμεταλλευόμενη την αδράνεια των πολλών συνεχίζει – παραταύτα -να αλωνίζει. Με κόλπα και σοφιστείες, οι γυμνασμένοι δημαγωγοί, ειδήμονες του αποπροσανατολισμού, κάνουν το μαύρο άσπρο, προδίδοντας και γελοιοποιώντας εξακολουθητικά χώρα τους.
Η ίδια συμμορία διαρρηγνύει σήμερα τα ιμάτια της για την πώληση του δημοσίου. Με τα εκρηκτικού μεγέθους προβλήματα και την απασχόληση να πλήττεται καθημερινά μέσα στην κοινωνία, η συναίνεση και η ανάγκη για γόνιμη συνεργασία ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα είναι το μήνυμα που στέλνει κάθε μετριοπαθής, φωτισμένος νους αυτής της χώρας. Κι ωστόσο, οι ασυνείδητες δομές επιμένουν μουλαρίσια στην διαιώνιση της πόλωσης και της στείρας αντιπαράθεσης. Ο σκοπός είναι προφανής. Πρέπει μία ακόμη φορά να προκληθεί σύγχυση, να θολωθούν τα νερά, να μετατοπιστεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την ουσία ( που είναι η συνεργασία για το νοικοκύρεμα του τόπου ), ρίχνοντας νερό στο μύλο του φανατισμού, υποθάλποντας χαοτικές πολιτικές λύσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα και τη διαιώνιση ενός μοντέλου οικονομίας που μοιάζει με γερμένη βάρκα, ενόσω απατεώνες και απατεωνίσκοι, όλοι όσοι τζογάρισαν στη βάρκα του δημοσίου, βλέποντας την να βουλιάζει, επιβιβάζονται άρον – άρον στη βάρκα του ιδιωτικού, όπου ελπίζουν ότι θα συνεχίσουν το θεάρεστο έργο του ξεζουμίσματος. Οι ίδιοι «λύκοι» που ξεζούμισαν το κράτος και απαξίωσαν της υπηρεσίες του, σήμερα το πουλάνε για ένα κομμάτι ψωμί.
Γιατί όχι; Με ένα λαό, στη συντριπτική του πλειοψηφία, αδρανή και εθισμένο στον χρόνιο στρουθοκαμηλισμό, οι δυνάμεις που επιβάλλονται είναι εκείνες που φωνάζουν πιο δυνατά: τα υστερικά, χιτλερικά πισωγυρίσματα στο χρόνο και τα απομεινάρια μιας ετοιμοθάνατης ρουσφετο-συντεχνιακής μηχανής, καθοδηγούμενης από βραδυκίνητους – βραδύνοες εργατοπατέρες.
Για μία ακόμη φορά, ο μεμονωμένος πολίτης βάλλεται πανταχόθεν από το θεσμοθετημένο παράλογο. Μπερδεμένος από το ερώτημα «τι είναι χειρότερο,το δημόσιο ή οι ιδιώτες;», είναι έτοιμος να πέσει ξανά στην παγίδα του απόλυτου.
Η συνεργασία του δημοσίου με την ιδιωτική πρωτοβουλία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη μακροοικονομική σταθερότητα και την επίτευξη της πλήρους απασχόλησης, υποστήριξε ο Τζον Μέυναρντ Κέυνς ένας από τους σημαντικότερους οικονομολόγους του 20ου αιώνα, που οι θεωρίες του συντέλεσαν ώστε ν’ ανακουφιστούν οι μάζες των ανέργων στη Αμερική μετά το κραχ του 1929.
Ναι, στα προγράμματα κοινωνικής ανακούφισης για τους αδύναμους, φραγμός στην κερδοσκοπία, επενδύσεις και δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Η φωνή του Κέυνς, ανήκει στις φωνές της λογικής. Αντίθετα, η άποψη, «πονάει κεφάλι – κόβει κεφάλι» είναι ο δρόμος του δήμιου, ο δρόμος του χάους, ο δρόμος των παιδιών που τρώνε την Ελλάδα τους.
bourloto 